خب... زياد تمايلي ندارم که بخوام مطرحش کنم. اسم براي من مثل يه وسيله ايه که احساس ميکنم باهاش قضاوت ميشم و از اونجايي که دائما افکارم و خلق و خوم در تکاپوئه القاب رو بيشتر ترجيح دادم. اين لقبي هم که به خودم دادم رو از بين نوشته هاي دوران کودکيم که از روحياتم مي نوشتم پيدا کردم و از اونجايي که انگار هنوز بازتابي از من تو اون کلمات مونده، انتخابش کردم. :) اما خب... شما هر چي ميخواي صدام کن.

دقيقا. اين حس خلوت با کودک درونت و ورقه هاي کتاب به هر چيز ديگه اي مي ارزه:)نه متاسفانه. گاهي وقتا انقدر ازش خجالت ميکشم که ترجيح ميدم چيزي خطابش نکنم.